Kenyataan Perdana Menteri Datuk Seri Anwar Ibrahim mengenai Akta Pembaharuan Bandar (URA) baru-baru ini telah mencetuskan perbincangan penting mengenai masa depan orang Melayu. Beliau menegaskan bahawa ada pihak yang menentang kemajuan kerana ingin mengekalkan orang Melayu dalam keadaan lemah dan bergantung. Hakikat ini bukan sesuatu yang boleh diketepikan. Wujudnya golongan yang sengaja membudayakan kebergantungan dalam kalangan orang Melayu bagi memastikan mereka terus mudah dimanipulasi melalui retorik perkauman dan agama, bukannya diberi peluang sebenar untuk maju.
Selama beberapa dekad, orang Melayu masih bergelut dengan jurang ekonomi dan pendidikan. Walaupun pelbagai inisiatif kerajaan telah diperkenalkan, kemajuan masih bergerak perlahan dan tidak sekata. Walaupun sebilangan kecil orang Melayu berjaya, majoriti masih jauh ketinggalan dalam bidang perniagaan, literasi kewangan dan mobiliti ekonomi. Dalam masa yang sama, kaum Cina terus menguasai sektor-sektor utama ini, bukan kerana keistimewaan tertentu, tetapi kerana budaya keusahawanan, disiplin kewangan, serta perancangan jangka panjang yang telah lama tertanam dalam masyarakat mereka.
Kaum Cina menitikberatkan pembinaan kekayaan, pembangunan kemahiran, dan kecemerlangan dalam dunia perniagaan sejak usia muda. Ramai dalam kalangan mereka mendidik anak-anak untuk mewarisi perniagaan keluarga, menanam disiplin kewangan serta daya saing. Sebaliknya, ramai orang Melayu masih berdepan dengan cabaran dalam pengurusan kewangan, menyebabkan mereka gagal meningkatkan taraf ekonomi dan terus bergantung kepada bantuan kerajaan. Persoalannya bukan soal keupayaan, tetapi keperluan untuk mengubah minda—daripada sikap bergantung kepada pihak lain kepada sikap berdikari.
Salah satu halangan terbesar kepada kemajuan orang Melayu ialah budaya kebergantungan yang diperjuang oleh segelintir ahli politik. Daripada membangunkan daya tahan ekonomi dan kemahiran keusahawanan, mereka lebih gemar menanam pemikiran bahawa kesukaran yang dihadapi orang Melayu adalah semata-mata akibat ketidakadilan sistem dan penindasan pihak luar.
Ketika orang Melayu menunggu ‘wira politik’ untuk membela nasib mereka, kaum lain sibuk membina empayar perniagaan, menguasai ilmu kewangan, dan memastikan anak-anak mereka bersedia untuk masa depan. Jurang ini semakin melebar, menjadikan orang Melayu semakin lemah dari segi ekonomi dan terus diperalatkan dalam permainan politik.
Kejayaan ekonomi kaum Cina bukanlah satu kebetulan, sebaliknya ia berpunca daripada kerja keras, kebijaksanaan dalam pengurusan kewangan, dan keutamaan terhadap pendidikan. Anak-anak mereka sudah didedahkan dengan ilmu perniagaan, pengurusan kewangan, dan pelaburan jangka panjang sejak kecil lagi. Sebaliknya, sebahagian besar orang Melayu masih kurang kesedaran dalam perancangan kewangan, menyebabkan mereka sukar keluar daripada kitaran kemiskinan dan terus bergantung kepada bantuan kerajaan. Sekali lagi, ini bukan soal keupayaan tetapi soal perubahan sikap dan budaya yang perlu berlaku untuk keluar daripada ketinggalan.
Pendidikan adalah kunci utama dalam membebaskan orang Melayu daripada belenggu kemunduran ekonomi. Jika ingin bersaing secara setara, orang Melayu perlu mengutamakan pembelajaran sepanjang hayat, penguasaan kemahiran, serta kebebasan kewangan. Kejayaan tidak boleh lagi diukur hanya berdasarkan pencapaian akademik semata-mata, tetapi juga keupayaan untuk mengadaptasi perubahan ekonomi, meneroka peluang baharu dalam industri, dan membina perniagaan yang mampan.
Retorik politik boleh membangkitkan emosi, tetapi ia tidak akan membawa perubahan sebenar. Kemajuan tidak akan datang melalui sentimen dan keluhan, tetapi melalui inovasi, disiplin, dan pelaksanaan strategi yang berkesan.
Satu lagi cabaran yang menghalang kemajuan orang Melayu ialah salah faham terhadap ajaran agama sehingga dijadikan alasan untuk tidak berusaha dalam bidang ekonomi. Islam tidak pernah melarang umatnya daripada berusaha mencari kekayaan, bahkan ia menggalakkan kecemerlangan, peningkatan diri, serta kestabilan kewangan. Namun, ada pihak yang menyalahgunakan agama untuk melemahkan pemikiran masyarakat, seolah-olah kemiskinan itu satu kebanggaan, sedangkan Islam menuntut umatnya agar bekerja keras dan menjadi umat yang berdikari.
Pemikiran ini telah dieksploitasi oleh golongan tertentu yang memanipulasi sentimen agama untuk menanam rasa selesa dalam kemiskinan dan ketidakupayaan. Hakikatnya, Islam mengutamakan ilmu, usaha, dan pembangunan diri—nilai-nilai yang sepatutnya menjadi asas kepada kejayaan orang Melayu.
Sudah tiba masanya orang Melayu meninggalkan politik kebergantungan dan mentaliti menunggu bantuan. Mengharapkan ihsan kerajaan dan ahli politik tidak akan membawa perubahan berkekalan. Kemajuan sebenar hanya akan dapat dicapai dengan mengubah cara berfikir, membina sikap berdikari, serta belajar daripada kejayaan mereka yang telah berjaya.
Peluang untuk bangkit dan mencorakkan masa depan ada di depan mata. Tetapi ia memerlukan kesediaan untuk melepaskan mentaliti lama, menguasai ilmu kewangan, dan membina identiti ekonomi yang lebih kompetitif.
Orang Melayu berpotensi untuk menjadi bangsa yang kuat, berdaya saing, dan berjaya—tetapi hanya jika mereka bersedia untuk melepaskan diri daripada belenggu kebergantungan dan meneroka masa depan yang dibina atas ilmu, disiplin, dan ketahanan diri.
Persoalannya kini, adakah orang Melayu akan terus menjadi mangsa dalam permainan politik, atau bangkit untuk mengawal masa depan mereka sendiri?
Oleh Dr Mahathir Hj Mohd Rais
(Artikel pandangan peribadi penulis)
